Dzieje Apostolskie przekazują nam, że św. Maciej należał do jednych z pierwszych uczniów Pana Jezusa. Po Wniebowstąpieniu został wybrany i dołączony do grona Dwunastu w miejsce Judasza (Dz 1,15-26). Jednak poza tą jedną wzmianką Pismo Święte nie podaje nam więcej informacji o św. Macieju.
Tradycja mówi, że był jednym z 72 uczniów Chrystusa. Miał głosić Ewangelię najpierw w Judei, potem w Etiopii, wreszcie w Kolchidzie – krainie Azji Mniejszej, nad brzegami Morza Czarnego, na południe od gór Kaukazu. Śmierć męczeńską miał ponieść jednak w Jerozolimie. Najpierw miał być kamienowany przez pogan, a następnie zabity toporem. Według Klemensa Aleksandryjskiego św. Maciej miał umrzeć śmiercią naturalną.
Z pism apokryficznych zachowały się jedynie fragmenty Ewangelii św. Macieja i Dziejów św. Macieja. Oba pisma powstały w III w.
Relikwie św. Macieja według tradycji odnalazła w IV w. św. Helena i podarowała je kościołowi w Trewirze (Niemcy). Później relikwie darowano również kościołowi w Rzymie (kościół Matki Bożej Większej) i w Padwie (kościół św. Justyny). W Trewirze od średniowiecza do dziś kult św. Macieja jest bardzo żywy.
W ikonografii św. Maciej przedstawiany jest z siekierą lub z halabardą. Jego doroczne święto obchodzono 24 lub 25 lutego w zależności od tego, ile luty miał dni. Reforma kalendarza kościelnego w 1969 r. przeniosła święto na 14 maja, by jego rocznica nie kolidowała z Wielkim Postem.
Święty Maciej jest patronem rzeźników, rzemieślników budowlanych, cukierników, kowali, krawców.